Η νέα γενιά αναζητά τις ρίζες της

Συγκινητικό είναι όταν βλέπουμε οι νεότερες γενιές και μάλιστα τα παιδιά αυτά που γεννήθηκαν μακριά από το χωριό, μακριά από την Πατρίδα πολύ δε περισσότερο μακριά στα ξένα, οι λεγόμενες δεύτερες, τρίτες ακόμα και τέταρτες γενιές να έρχονται σε επαφή με τις ρίζες τους.

Η αφορμή για τις γραμμές αυτές είναι η επίσκεψη της οικογένειας του Φώτη Παρτάλη γιού του Δημήτρη (Μήτση) και της Γιαννούλας (Λούλας) το γένος Υφαντή από το Σιματάτι που ζουν στο Detroit, Michigan, ΗΠΑ. Ο Φώτης ξενιτεύτηκε στην μακρινή Αμερική όπου πρόκοψε, παντρεύτηκε την Μαριάννα Καλυβάκη, από τη Σωπική Πωγωνίου και έκαναν μια όμορφη οικογένεια με δύο παιδιά την Ιωάννα και τον Ανδρέα.

Σίγουρα τα παιδιά τους θα άκουγαν τις ιστορίες και τα παιδικά βιώματα του Φώτη από το χωριό. Ήρθε λοιπόν η κατάλληλη ώρα αυτά που άκουγαν τα παιδιά από τον πατέρα τους να τα γνωρίσουν και δια ζώσης.

Έτσι, πριν λίγες μέρες επισκέφθηκαν τη Λεσινίτσα όπου πέρα από τη φυσική ομορφιά του τόπου και τη φιλοξενία που γεύτηκαν, γνώρισαν την ιστορία του χωριού,το σπίτι που γεννήθηκε ο πατέρας τους, το σχολείο που φοίτησε, αλλά προσκύνησαν και τους τάφους των προγόνων τους. Άναψαν ένα κερί στη μνήμη του ήρωα προπάππου τους Βασίλη Παρτάλη που θυσιάστηκε για τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό και στην προγιαγιά τους Κυράνω.

Αυτές οι πράξεις είναι ευχάριστες και επαινετές, φέρνουν τη νέα γενιά κοντά στις ρίζες, αυτές οι ρίζες θέλουν «πότισμα» για να ζήσει το δένδρο και να μην χαθεί. Τέτοιες κινήσεις όσο απλές και να φαίνονται, είναι σπουδαίες και σημαντικές, ενώνουν το χτες με το σήμερα και το σήμερα με το αύριο.Τέτοιες κινήσεις μας δίνουν ελπίδα για ένα μέλλον που φαίνεται αβέβαιο.

Το χωριό μας είναι ο τόπος μας, η γενέθλια γη, τα πρώτα βήματα οι παιδικές σκανδαλιές οι πρώτες γνώσεις, βιώματα και εμπειρίες, είναι οι τάφοι των γονιών μας, είναι οι πατρογονικές εστίες, είναι τα ήθη και τα έθιμα, είναι τα βουνά και οι πέτρες μας, οι θρύλοι, οι αγώνες, ο πόνος, ο ανεκπλήρωτος πόθος και η νοσταλγία μας, η πρώτη και η τελευταία αγάπη στην καρδιά μας.

Η δικιά μας γενιά, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο, ζήσαμε, παίξαμε με τις πέτρες και ματώσαμε τα γόνατα μας, τα χέρια μας, πολλές φορές ανοίξαμε και τα κεφάλια μας. Εμείς που δεν είχαμε Playmobil, ούτε laptops, tablets ούτε κινητά, είχαμε ξύλινα σπαθιά και όπλα αυτοσχέδια και στην καλύτερη καμιά γκουζουνέτα (ρουλεμάν) να φτιάξουμε πάλι αυτοσχέδια πατίνια. Μακάρι λοιπόν και εμείς να φέρουμε τα παιδιά μας σε επαφή με τις ρίζες μας.

Αν η τεχνολογία μας εξυπηρετεί, μας βοηθά, μας διασκεδάζει παράλληλα μας αποξενώνει, μας απομονώνει και μας καταστρέφει! Η επαφή με το χωριό μας, τις φυσικές του ομορφιές και όλα τα καλά του, θα κάνει καλό στην κοινωνικοποίηση μας απομακρύνοντας τα αρνητικά της σημερινής πραγματικότητας αλλά και μακροπρόθεσμα θα έχει θεμιτά αποτελέσματα.

Μακάρι όλοι να μιμηθούμε την κίνηση του φίλου και γείτονα Φώτη!

Άρης Χρήστος Μπίτας